Przeprowadziłam wywiad z Panią Krystyną Kałamajską pracującą w Domu Kulejących Aniołów w
Pszczynie. Ośrodek zajmuje się opieką dzieci chorych i niepełnosprawnych.
Rozmowa przybliża sytuację osób chorych w naszej okolicy.
Podczas rozmowy zapytałam o pracę z osobami
niepełnosprawnymi, przebieg dnia w ośrodku oraz wpływ pracy z podopiecznymi na
życie codzienne i postrzeganie świata.
A.P.:
Ilu podopiecznych uczęszcza do ośrodka?
K.K.: W ośrodku dziennym, do którego
uczęszczają dzieci objęte obowiązkiem szkolnym jest około czterdziestu
podopiecznych.
A.P.: Jak
praca z osobami chorymi wpływa na codzienne życie pracowników? Czy granica
pomiędzy życiem osobistym a czasem spędzonym w pracy „zaciera się”?
K.K.:
Gdy zaczynałam pracę w 1992 roku i po raz pierwszy zobaczyłam dużą grupę dzieci
niepełnosprawnych, których normalnie nie spotykałam na ulicach, gdyż przebywały
zawsze w domach, przeżyłam to bardzo. Przez miesiąc po tym wydarzeniu byłam
przygnębiona. Praca z dziećmi wpływa na
nasze postrzeganie świata – współczuję im, ale traktuję ich i rozmawiam z nimi
jak ze zdrowymi. Ludzie niepełnosprawni nie chcą, żeby się nad nimi litować,
dlatego są traktowani normalnie. Potrzebują jednak pomocy przy czynnościach
fizycznych, na przykład przy ubieraniu się. Najbardziej cierpią rodzice
podopiecznych i im też współczuję. Większość z nich boi się o to, co stanie się
z dziećmi po ich śmierci. Praca wpływa na nasze życie, ale trzeba żyć
normalnie, ponieważ każdy ma też rodzinę. Wracamy do domu, mamy swoje obowiązki
i problemy, a następnego dnia idziemy do pracy i wszystko zaczyna się na nowo –
mycie, ubieranie, karmienie, zabawy… Samo życie, tylko trochę inaczej…
A.P.: W
jakim wieku są podopieczni ośrodka?
K.K.: Dawniej dzieci w wieku siedmiu lat były
przyjmowane do ośrodka. Obecnie już nawet trzyletnie dzieci mogą zostać
przyjęte. W zależności od stopnia upośledzenia mają one obowiązek szkolny. W naszym ośrodku
przebywają najczęściej do 25. roku życia. Starsi uczęszczają do świetlicy
terapeutycznej, ale niektórzy pozostają w naszym ośrodku, bo czasem w świetlicy
nie ma już miejsc. W świetlicy przebywają
dorośli, jest wśród nich wiele osób starszych.
A.P.:
Jak wygląda typowy przebieg dnia? Czy istnieje jakiś schemat?
K.K.: Tak. W sali, w której pracuję znajdują się
najciężej upośledzone dzieci. Samodzielnie poruszających się jest tylko troje,
reszta porusza się na wózkach. Potrzebują one szczególnej opieki i uwagi. Praca z nimi jest więc szczególnie trudna.
Zawsze rano, gdy dzieci przyjeżdżają do ośrodka, trzeba je rozebrać, czasem
przewinąć. Później jedzą śniadanie. Następnie
zaczynają się zajęcia. Każdego dnia organizujemy coś innego. W poniedziałki
podopieczni wyjeżdżają do groty solnej w Goczałkowicach. We wtorki wychowawca
prowadzi zajęcia aż do obiadu. W środy
odbywa się hipoterapia i dogoterapia. Czasem organizowane są wyjazdy na
przedstawienia, wycieczki. Odbywa się dużo zabaw, na przykład mikołajki. W
organizacji zajęć dla dzieci pomagają nam sponsorzy.
A.P.: Jak
praca z osobami niepełnosprawnymi
wpłynęła na sposób postrzegania ich w życiu codziennym? Wiele osób
widząc osobę upośledzoną nie potrafi się odpowiednio zachować.
K.K.: Powinniśmy zachowywać się normalnie, tak
jakbyśmy mieli do czynienia z osobą zdrową. Nie należy się patrzeć z
zaskoczeniem. Chorzy nie chcą, byśmy się nad nimi litowali, możemy im
współczuć, ale najlepiej jeśli traktujemy ich jak równych sobie.
A.P.:
Dziękuję za rozmowę i za możliwość przeprowadzenia wywiadu. Myślę, że przybliży
on sprawę opieki nad niepełnosprawnymi osobom, które nie mają z nimi do
czynienia.
Budowa nowej siedziby ośrodka rozpoczęła się
22 lipca 2010 roku. Z ziemi wyłaniały
się mury, później budynek pokryty został dachem. W 2013 roku zaplanowano
wykonanie instalacji centralnego ogrzewania oraz instalacji
wodno-kanalizacyjnej. Odbył się montaż windy dla osób poruszających się na
wózkach inwalidzkich. Od roku 2014 trwają prace wykończeniowe wewnątrz budynku.
Chcący
wspomóc budowę nowego ośrodka w Piasku, mają możliwość zrobienia tego poprzez
przekazanie 1% z podatku należnego z rozliczenia rocznego za rok 2014.
0 komentarze:
Prześlij komentarz