Carte blanche – nie widzę inaczej

23 stycznia na ekrany polskich kin wszedł film oparty na prawdziwych wydarzeniach.  „Carte blanche”, czyli czysta kartka to intrygujący tytuł historii nauczyciela historii w jednym z lubelskich liceów.

             Dramat  ukazuje losy nauczyciela historii w liceum, mężczyzna zaczyna stopniowo tracić wzrok. Niestety początkowe nadzieje  mężczyzny się nie sprawdzają - okazuje się, że okulary nie wystarczą. Objawy choroby dziedziczonej genetycznie pogłębiają się, nie można im zapobiec, a jedynie trochę spowolnić tempo zachodzących zmian. Bohater nie przyznaje się do choroby i podejmuje się nowego zadania– zostaje wychowawcą klasy maturalnej i przygotowuje uczniów do egzaminu dojrzałości. Obok głównego wątku, jakim jest walka z postępującą chorobą, w filmie istnieje także wątek przyjaźni i miłości (która okazała się jedynie obłudną), chęci pomocy młodym ludziom w ich życiowych dylematach.

             Wyzwania reżyserii i tworzenia scenariusza podjął się Jacek Lusiński. Na kinowym ekranie mogliśmy obserwować znanych polskich aktorów. Andrzej Chyra wcielił się w postać nauczyciela. U jego boku zagrali Urszula Grabowska (jako Ewa), Arkadiusz Jakubik (jako Wiktor), Eliza Rycembel (jako Klara), Tomasz Ziętek znany z roli Rudego w filmie „Kamienie na szaniec”(jako Madejski). Dorota Kolak zagrała postać dyrektorki, a nauczyciela wychowania fizycznego – Andrzej Blumenfeld. Uważam, że dobór odtwórców poszczególnych ról był wyjątkowo udany. Każdy z bohaterów został ukazany wiarygodnie.

           Film składa się ze scen z codziennego życia ślepnącego mężczyzny. Na całe widowisko kinowe składają się „urywki” ukazujące sytuacje w szkole lub w czasie wolnym głównego bohatera. Całość idealnie przedstawia historię i jej dramatyzm. Historia skłania widzów do refleksji nad własnym życiem, systemem wyznawanych wartości. Pozwala nam docenić to, co mamy. Uczy, że zdolność oglądania otaczającego nas świata każdego dnia na nowo jest ważna. Odbiorca docenia zdrowie – zaczyna patrzeć na świat z innej perspektywy.

           Mimo podejmowania trudnego tematu, film nie jest nudny i zawiera kilka zabawnych scen. Główny bohater ukazany jest jako człowiek zaradny (pokazuje to np. scena z wymianą haczyka w pokoju nauczycielskim w ramach zakładu z woźnym) i posiadający poczucie humoru.

           Film oceniam pozytywnie i uważam, że każdy powinien poznać tę historię, która uczy nas doceniać to, co posiadamy. Pokazuje, że w każdej sytuacji można sobie poradzić z odrobiną samozaparcia i chęci. Dzieło daje pretekst do przemyśleń nad własnym życiem. Jestem pewna, że każdy kto obejrzy ten film wyjdzie z sali kinowej w przeświadczeniu, że jest człowiekiem szczęśliwym.

Pierwowzór postaci filmowego nauczyciela – Maciej Białek.