Wspomnienia Wandy Dyndowicz.

Urodziłam się w Bielsku Białej 5 lipca 1921 roku, skończyłam sześcioletnią szkołę podstawową w Kobiórze, później w 1933 roku zaczęłam uczęszczać do czteroletniego gimnazjum, następnie zaś do dwuletniego liceum im. Bolesława Chrobrego w Pszczynie. 1933 rok był pierwszym, w którym wystąpiły klasy koedukacyjne. Ja chodziłam do A, było nas 16 osób – 5 dziewcząt i 11 chłopców. Jednym z naszych wychowawców był profesor Alfred Jesionowski. W klasie trzeciej uczyliśmy się greki, łaciny i francuskiego. W szkole bardzo szybko uczyłam się języków, stąd do dzisiaj znam kilka, w tym hiszpański, francuski, angielski, ale najbardziej opanowałam i polubiłam język włoski.
W liceum panował rygor. Obowiązkowo nosiliśmy mundurki: granatową spódnicę w fałdy, latem lnianą bluzkę, zimą inną, jednak wszystkie miały jednakowy krój. Na to ubierało się granatowy fartuch z długim rękawem i białym kołnierzykiem. Każdy z nas miał na rękawie tarczę z numerem szkoły: 873.
Pamiętam, jak pewnego dnia pod fartuch założyłam inną bluzkę. Choć miałam wysoko zapięte guziki, profesor zauważył to i dostałam surową ocenę z zachowania, z 5 na 4.
W czwartej klasie z Heniem Lubomirskim posmarowaliśmy pulpity ławek atramentem. Profesor Węgrzyn zawsze podczas lekcji chodził między ławkami i ciągał rękami po pulpitach. Strasznie się ubrudził, ale nikt w klasie nie przyznał się, kto to zrobił
Na pierwszej przerwie zawsze prowadziłam z młodzieżą gimnastykę na podwórku. W szkole, poza lekcjami, były kursy taneczne. Moim partnerem był Stanisław Słomak, młodszy brat profesora Słomaka.
Z profesorów bardzo miło wspominam Edwarda Szwedę, Władysława Dzięgiela i profesora Szymaka. Między innymi to dzięki nim zdałam maturę w 1939 roku.
Gdy ktoś pyta, skąd u mnie taka wszechstronna wiedza to odpowiadam, że to zasługa mojej pszczyńskiej szkoły im. Bolesława Chrobrego.  

Zdjęcie 1930. W środku dyrektor Kost. wł. Wakulicz