Krzyczymy w pracy, bo szef nas denerwuje, w szkole, bo kolejny
test był trudny, krzyczymy, bo „jakiś idiota nie potrafi jeździć”, bo
przysłowiowa zupa była zbyt słona, bo on nie słucha, a ona marudzi.
Powody tak emocjonalnego wyrażenia naszego samopoczucia mogłabym wymieniać bardzo długo, jednak jako uczennica, skupię się na miejscu, w którym przebywam około 8 godzin, 5 dni w tygodniu.
Drodzy Profesorowie! Pamiętacie czasy, kiedy to Wy siedzieliście po drugiej stronie? Przypomnijcie sobie najpiękniejsze chwile tamtych lat, kolegów i świetnych nauczycieli, którzy byli, a może nadal są dla Was autorytetami. Założę się, że nie były to osoby, które co lekcje wyżywały się na klasie, czy jednej konkretnej osobie, „wylewały” na Was całą złość, frustrację. Zastanówcie się, jakie uczucia Wam towarzyszyły, kiedy jednak tacy się pojawiali.
Podziwiam nauczycieli, którzy bez upokarzania czy strofowania uczniów, potrafią do nas dotrzeć. Oczywiste jest, że każdy ma prawo mieć gorszy dzień, czuć się źle lub zwyczajnie stracić cierpliwość. Jeśli zdarza się to sporadycznie, jest całkowicie zrozumiałe. Kiedy jednak staje się zwyczajem, niestety oznacza, że być może prowadzący pomylił się z wyborem zawodu. Absolutnie nie chodzi o to, by traktować nas jak dzieci, którym nie można zwrócić uwagi, skrytykować. Mimo wszystko, chyba nikt nie lubi, kiedy ktoś podnosi na niego głos.
Zdaję sobie sprawę, że każde wymienione przeze mnie nazwisko, będzie traktowane jako „lizusostwo” lub poskutkuje powtórzeniem klasy, dlatego nie podam przykładów, pozostawiając to uczniom i uczącym. Wierzę, że jeśli Grono Profesorskie spojrzy na siebie bardziej krytycznie, będziemy w stanie dojść do porozumienia, zachować miłą atmosferę w trakcie lekcji oraz polepszyć wyniki. Bo krzyk nie jest wyjściem awaryjnym.
Powody tak emocjonalnego wyrażenia naszego samopoczucia mogłabym wymieniać bardzo długo, jednak jako uczennica, skupię się na miejscu, w którym przebywam około 8 godzin, 5 dni w tygodniu.
Drodzy Profesorowie! Pamiętacie czasy, kiedy to Wy siedzieliście po drugiej stronie? Przypomnijcie sobie najpiękniejsze chwile tamtych lat, kolegów i świetnych nauczycieli, którzy byli, a może nadal są dla Was autorytetami. Założę się, że nie były to osoby, które co lekcje wyżywały się na klasie, czy jednej konkretnej osobie, „wylewały” na Was całą złość, frustrację. Zastanówcie się, jakie uczucia Wam towarzyszyły, kiedy jednak tacy się pojawiali.
Podziwiam nauczycieli, którzy bez upokarzania czy strofowania uczniów, potrafią do nas dotrzeć. Oczywiste jest, że każdy ma prawo mieć gorszy dzień, czuć się źle lub zwyczajnie stracić cierpliwość. Jeśli zdarza się to sporadycznie, jest całkowicie zrozumiałe. Kiedy jednak staje się zwyczajem, niestety oznacza, że być może prowadzący pomylił się z wyborem zawodu. Absolutnie nie chodzi o to, by traktować nas jak dzieci, którym nie można zwrócić uwagi, skrytykować. Mimo wszystko, chyba nikt nie lubi, kiedy ktoś podnosi na niego głos.
Zdaję sobie sprawę, że każde wymienione przeze mnie nazwisko, będzie traktowane jako „lizusostwo” lub poskutkuje powtórzeniem klasy, dlatego nie podam przykładów, pozostawiając to uczniom i uczącym. Wierzę, że jeśli Grono Profesorskie spojrzy na siebie bardziej krytycznie, będziemy w stanie dojść do porozumienia, zachować miłą atmosferę w trakcie lekcji oraz polepszyć wyniki. Bo krzyk nie jest wyjściem awaryjnym.
0 komentarze:
Prześlij komentarz